کافری و تامپسون^[۱۱۰]۱۱ (۲۰۰۴)، در پژوهش خود ‌به این نتیجه رسیده ­اند که زنان تمایل دارند در ارزیابی خود از تصویر بدنی لاغرتر و از لحاظ چهره و صورت ارزشیابی بیشتری کسب کنند. در حالی که مردان نگرانی قابل ملاحظه­ای را از بابت کم وزنی تجربه نمی­کنند. اما این یافته­ ها نشان می­دهد در هر دو جنس زنان و مردان دغدغه­ های تصویر بدنی وجود دارد.

مکایی و ریکاردلی^[۱۱۱]۱ (۲۰۰۴) در پژوهش­های خود دریافته­اند افرادی که شاخص حجم توده بالایی دارند از تصویر بدنی خود ناراضی هستند و و بین شاخص حجم بدنی، تصویر بدنی و خودپنداره رابطه وجود دارد.

نتایج تحقیق طولی سه ساله کاتارین و تامپسون^[۱۱۲]۲ (۲۰۰۰)، نشان داد که خاطرات تمسخر آمیز تصویر بدنی در گذشته خودپنداره منفی و نارضایتی از تصویر بدنی از تقویت می­ کند و نظریات فرهنگی اجتماعی نیز حاکی از تأثیرات گسترده حمایت­های اجتماعی و فرهنگی بر شکل­ گیری تصویر بدنی است و به نظر می­رسد این تأثیر در جوامع غربی بیشتر است. (لیندمن^[۱۱۳]۳، ۲۰۰۲)

فردریک، لور، پپائو و لیتیتا ^[۱۱۴]۴ (۲۰۰۷)، در یک بررسی مسائل مربوط به جراحی زیبایی و تصویر بدنی و نگرش­های مردان و زنان در طول عمر، ‌به این نتیجه رسیدند، افرادی که به جراحی زیبایی علاقمند بودند تصویر بدنی ضعیف­تری نسبت به کسانی داشتند که علاقه­ای به جراحی زیبایی نداشتند و به خصوص افراد سنگین وزن و با شاخص حجم بدنی بالا علاقه ­مندی بیشتری به جراحی زیبایی لیپوساکشن نشان می­دادند و تصویر بدنی ضعیف­تری نسبت به افراد دیگر داشتند.

یافته ­های سارور، وادن، پرتشوک و ویتاکر^[۱۱۵]۵ (۱۹۹۸)، در مقایسه نارضایتی از تصویر بدنی و اختلالات مربوط به بدشکلی بدنی در افرادی که جراحی زیبایی انجام داده ­اند نسبت به قبل از عمل جراحی زیبایی، نشان داد که بین تصویر بدنی، شاخص حجم بدنی و خودپنداره جسمی با علاقمندی به جراحی زیبایی رابطه وجود دارد و افراد دارای شاخص حجم بدنی بالا تصویر بدنی ضعیفی از خود دارند.

یافته ­های ویتاکر^[۱۱۶]۶ (۲۰۰۵)، در بررسی میزان افسردگی، اضطراب تصویر بدنی افرادی که جراحی زیبایی انجام داده بودند نسبت به افراد عادی زن دانشگاه پنسیلوانیا، نشان داد میزان اضطراب و افسردگی گروهی که جراحی زیبایی انجام داده ­اند و افراد عادی، تفاوت معنی­داری با هم ندارد ولی گروهی که جراحی زیبایی انجام داده ­اند نارضایتی از تصویر بدنی کمتری را نسبت به گروه عادی گزارش می­ دهند.

مک کارتی^[۱۱۷]۷ (۱۹۹۰) مراجعان جراحی زیبایی را این چنین توصیف ‌کرده‌است: بیش­تر مراجعان تحصیلات حدود دیپلم داشته و از طبقه متوسط رو به پایین بودند. بیماران مجرد پس از عمل خود را همسر شایسته­ای برای ازدواج می­دیدند. میزان نارضایتی از عمل در مردان ۸/۱۲ و در زنان ۶/۴ درصد اعلام شده است فشارهای منفی از جانب خانواده یا دوستان مؤثر است.

سارا گروگن^[۱۱۸]۱ (۱۹۹۶) از تجارت دختران نوجوان و نارضایتی نسبت به بدن خویش و فشارهای اجتماعی صحبت می­ کند و می نویسد دختران ۸ الی ۱۳ ساله از بدن­های خود ناراضی هستند و آن­هایی که احساس می­کردند لاغر هستند خشنودتر بودند و آن­ها که احساس می­کردند چاق هستند ناراضی بودند.

یافته ­های هریسون^[۱۱۹]۲ (۲۰۰۲) حاکی از آن است که برنامه های رسانه ­ها در جهت ارتباط بین ویژگی­های بدن و ویژگی­های شخصیتی افراد عمل ‌می‌کنند، به طوری که شخصیت­های خوب در فیلم­ها همیشه از زیبایی خاصی برخوردارند. هرچند شخصیت­های باهوش و دارای نقش مثبت در فیلم­ها خوش اندام و خوش سیمایند، افراد بدجنس، ضعیف و اعتمادناپذیر در فیلم­ها با چهره­ای زشت یا هیکلی چاق، قد کوتاه و با موهای سفید ظاهر می­شوند.

کلپ^[۱۲۰]۳ (۲۰۰۹) با مطالعه ۱۳۳ بیمار متقاضی جراحی زیبایی صورت، با بهره گرفتن از آزمون MMPI نشان دادند که ۲۹ درصد افراد مورد مطالعه هیچ اختلال شخصیتی نداشتند، در بقیه افراد، اختلال شخصیت خودشیفته شایعتری (۲۵%)، سپس اختلال شخصیت وابسته (۱۲ درصد) و نمایشی (۱۰ درصد) بود. فقط یک درصد اعمال جراحی ناشی از حالت واقعاً غیرطبیعی بینی بود. از نظر سنی، بیشترین فراوانی اعمال جراحی زیبایی بینی در سنین ۱۵ تا ۲۵ سال و در میان تحصیل کرده­ها و افراد مرفه فراوان­تر مشاهده می­ شود.

سارور در پژوهش خود ‌به این نتیجه رسید که افراد بعد از انجام جراحی زیبایی، تصویر بدنی بهتری از خود گزارش می­ دهند. در این ارتباط در مطالعه­ ای دیگر افراد متقاضی جراحی زیبایی پس از عمل بهبودی بیش­تری در حساسیت بین فردی، وسواس و نگرانی نسبت به ظاهر، جرئت ورزی، اعتماد به نفس و سازگاری های اجتماعی ازخود نشان دادند.

۲-۴-۲ پیشینه داخلی

آقایوسفی و شریف (۱۳۸۹) نتایج نشان داد که در کل دانشجویان دختر بهزیستی روانی بالاتری نسبت به دانشجویان پسر دارند در حالی که دانشجویان پسر حس انسجام بالاتری نسبت به دانشجویان دختر دارند.

پاشا، نادری و اکبری(۱۳۸۹)، در پژوهشی نشان دادند که بین افراد متقاضی جراحی زیبایی و افرادی که جراحی زیبایی انجام داده ­اند و افراد عادی از نظر تصویر بدنی، شاخص حجم بدنی، سلامت عمومی و پذیرش خود و خودپنداره تفاوت معناداری وجود دارد.

نتیجه تحقیق بساک نژاد و غفاری (۱۳۸۶) نشان می­دهد که همبستگی مثبت معنی داری بین ترس از بدریختی بدنی و اختلالات روانشناختی وجود دارد.

عالی پور و همکاران (۲۰۰۹) نیز در تحقیقی تحت عنوان تحلیل رابطه­ نگرش­ها به خوردن و تصویر بدنی در دانشجویان دختر نشان دادند که همبستگی مثبت معنی­داری بین نگرش­های تغذیه­ای و ناخشنودی از تصویر بدنی وجود دارد.

یونسی و سلاجقه (۱۳۸۰) در تحقیق خود نشان دادند که تفاوت معناداری در نوع تصویر از بدن آزمودنی ها و گروه شاهد وجود دارد؛ بدین گونه که با توجه به ابعاد مقیاس سنجش تصویر بدنی زنان نابارور، درجاتی از اختلال تصویر ذهنی از خود و بدن­هایشان نشان داده ­اند که همراه با اضطراب و افسردگی هم زمان در بین آن­هاست.

قاسمی، مؤمنی و خانکه (۱۳۸۸) در تحقیق خود ‌به این نتیجه رسیدند که تصویر بدنی معلولین ورزشکار در خرده مقیاس­های قدرت، استقامت، هماهنگی، انعطاف پذیری، عزت نفس، فعالیت بدنی، لیاقت ورزشی و کل بدن به طور معناداری از معلولین و غیر معلولین غیر ورزشکار بهتر بود. همچنین در خرده مقیاس­های ظاهر بدن، سلامت عمومی و چربی بدن، معلولین ورزشکار به طور معناداری بهتر از معلولین غیر ورزشکار بودند، اما با غیر معلولین غیر ورزشکار تفاوت معناداری نداشتند.

نتیجه تحقیق خواجه نوری و مقدس (۱۳۸۸) نشان داده است که عواملی همچون نوگرایی، آگاهی نسبت به جهانی شدن، شیوه زندگی، گفتگو در خانواده، سرمایه فرهنگی و وضعیت تأهل نزدیک به ۴۰ درصد از تغییرات تصور از بدن را در زنان شهرهای تهران، شیراز و استهبان، تبیین می­ کند.