۴۲ تا ۴۸ روزگی.

۶ (۷۹).

۹ (۱۱۲).

۹۱۱۲/۰

۶ (۹۰).

۹ (۱۰۱).

۵۶۴۹/۰

کل تلفات.

۱ تا ۴۸ روزگی

۵۵ (۱۲۸).

۲۵(۱۲۸).

۰۰۰۱/۰>

۴۴(۱۲۸).

۳۶(۱۲۸).

۲۸۰۷/۰

• عدد اول: تعداد تلفات آسیت، عدد داخل پرانتز: تعداد کل پرندگان

آزمایش ۳:
مقدمه:
در این آزمایش سطوح پیشنهادی NRC سال ۱۹۹۴ برای اسید آمینه آرژنین و سطوح ۵، ۱۰ و ۱۵ درصد بالاتر از توصیه NRC سال ۱۹۹۴ به ترتیب تیمارهای ۱ تا ۴ را تشکیل می‌دادند. تزریق ۲۰ میلی گرم در میلی‌لیتر آرژنین در روز پنجم جنینی و پرورش جوجه‌های نر حاصل از آن با جیره‌ای که اسید آمینه آرژنین در سطح NRC سال ۱۹۹۴ (تیمار ۱) تغذیه کرده بود به عنوان تیمار ۵ در نظر گرفته شد.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

صفات عملکردی:
نتایج بدست آمده از صفات عملکردی در این آزمایش در جدول ۳-۱۵ آورده شده است که به تفکیک در زیر آورده می‌شود.
خوراک مصرفی:
در دوره آغازین تیمارها اثرات معنی­داری بر میانگین خوراک مصرفی داشتند (۰۲۸/۰P=). تیمار دارای ۵ درصد آرژنین بالاترین مقدار مصرف خوراک را نشان داد که به طور معنی داری بالاتر از تیمار تزریق آرژنین بود سایر تیمارها بین این دو مقدار قرار گرفتند. در دوره رشد بالاترین میزان مصرف خوراک مربوط به تیمار ۱ (شاهد) بود (آرژنین در سطح NRC سال ۱۹۹۴) که به طور معنی داری بالاتر از تیمارهای ۲ و ۴ (به ترتیب ۵ و ۱۵ درصد آرژنین بالاتر از توصیه NRC سال ۱۹۹۴) بود (۰۲۴/۰P=). سایر تیمارها بین این دو مقدار قرار داشتند. در دوره پایانی بالاترین میزان مصرف خوراک در تیمار تزریق آرژنین مشاهده شد که به طور معنی داری بالاتر از سایر تیمارها بود (۰۱۳/۰P=). بررسی مقایسه گروهی صورت گرفته در این آزمایش نشان داد که مصرف خوراک دوره آغازین و پایانی بین دو گروه مورد مقایسه (تزریق آرژنین با سطوح مختلف آرژنین در جیره) معنی‌دار بود (۰۵/۰P<).
افزایش وزن:
اثرات تیمارها بر میانگین افزایش وزن در دوره آغازین معنی دار نبود (۶۴۸/۰P=). اما در دوره رشد تیمارها اثر معنی داری بر میانگین افزایش وزن نشان دادند (۰۱۲/۰P=) و بالاترین افزایش وزن در تیمارهای ۱ و ۳ (آرژنین در سطح NRC سال ۱۹۹۴ و ۱۰ درصد آرژنین بالاتر از توصیه NRC سال ۱۹۹۴) مشاهده شد که به طور معنی داری بالاتر از تیمار ۴ (۱۵ درصد آرژنین بالاتر از توصیه NRC سال ۱۹۹۴) بود سایر تیمارها بین این دو مقدار قرار داشتند. در دوره پایانی بالاترین میزان افزایش وزن در تیمار ۵ (تزریق ۲۰ میلی گرم در میلی لیتر آرژنین در روز پنجم جنینی) مشاهده شد که به طور معنی داری بالاتر از تیمارهای ۱ و ۳ (آرژنین در سطح NRC سال ۱۹۹۴ و ۱۰ درصد آرژنین بالاتر از توصیه NRC سال ۱۹۹۴) بود (۰۴۹/۰P=). سایر تیمارها بین این دو مقدار قرار داشتند. مقایسه گروهی صورت گرفته در این آزمایش نشان داد که فقط افزایش وزن دوره پایانی بین دو گروه مورد مقایسه (تیمار ۵ با تیمارهای ۱، ۲، ۳ و ۴) معنی‌دار بود (۰۰۸۱/۰P=).
ضریب تبدیل خوراک:
اثرات تیمارها بر ضریب تبدیل خوراک در دوره آغازین و رشد تحت تأثیر تیمارها قرار گرفت (۰۵/۰P<). به‌طوریکه در دوره آغازین تیمار ۵ (تزریق ۲۰ میلی گرم در میلی لیتر آرژنین در روز پنجم جنینی) نسبت به تیمارهای ۱ و ۲ (آرژنین در سطح NRC سال ۱۹۹۴ و ۵ درصد آرژنین بالاتر از توصیه NRC سال ۱۹۹۴) ضریب تبدیل را بهبود داد و سایر تیمارها بین این دو مقدار قرار داشتند (۰۳۱/۰P=). در دوره رشد تیمار ۳ (۱۰ درصد آرژنین بالاتر از توصیه NRC سال ۱۹۹۴) نسبت به تیمارهای ۱ و ۵ (آرژنین در سطح NRC سال ۱۹۹۴ و تزریق ۲۰ میلی گرم در میلی لیتر آرژنین در روز پنجم جنینی) سبب بهبود ضریب تبدیل گردید (۰۴۰/۰P=). در دوره پایانی ضریب تبدیل خوراک تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت (۱۷۹/۰P=). مقایسه گروهی صورت گرفته در این آزمایش نشان داد که ضریب تبدیل دوره‌های آغازین و پایانی بین دو گروه مورد مقایسه (تیمار ۵ با تیمارهای ۱، ۲، ۳ و ۴) معنی‌دار بود (۰۵/۰P< و جدول ۳-۱۵).

جدول ۳-۱۵- تأثیر تیمارها بر صفات عملکردی جوجه‌های گوشتی در سه دوره آغازین، رشد و پایانی.