معیار ۲- ساختار: این معیار ساختار مدل را با توجه به مواردی نظیر دیدگاه مدل به سازمان، حوزه ها و عوامل معرفی شده، وضوح و روشنی حوزه ها و عوامل معرفی شده و انعطاف پذیری ساختار مدل در صورت لزوم ایجاد تغییر در آن، مورد بررسی قرار می‌دهد. نقاط قوت و ضعف هر یک از متدولوژی های انتخاب شده با توجه این معیار در جدول شماره ۲ ارائه شده است.

معیار ۳- کارآمدی در اجرا: این معیار کارآمدی متدولوژی را در اجرا، با توجه به مواردی نظیر سهولت اجرا، فراگیری استفاده (تنوع کاربردی)، وضوح روش های ارائه شده برای اجرای متدولوژی و تناسب متدولوژی با هدف عارضه یابی سازمانی مورد توجه قرار می‌دهد. نقاط ضعف و قوت هر یک از متدولوژی های انتخاب شده با توجه ‌به این معیار در جدول شماره ۳ ارائه شده است.

معیار ۴- پشتوانه علمی و اجرایی: این معیار متدولوژی ها را با توجه به پشتوانه علمی و اجرایی از جمله توسعه دهندگان متدولوژی، منابع اطلاعاتی در دسترس وامکانات در دسترس برای اجرای متدولوژی مورد بررسی قرار می‌دهد. نقاط قوت و ضعف هر یک از متدولوژی های انتخاب شده در ارتباط با این معیار در جدول ۴ ارائه شده است.

۲۳

جدول۲-۱:مقایسه مدل های بررسی شده با توجه به معیار”اصول وپیش فرضها”

جدول۲-۲: مقایسه مدل های بررسی شده با توجه به معیار “ساختار”

جدول ۲-۳: مفایسه مدل های بررسی شده با توجه به معیار “کارآمدی در اجرا”

جدول۲-۴:مقایسه مدل های بررسی شده با توجه به معیار “پشتوانه علمی و اجرایی

۲-۴ نتیجه گیری

سازمان ها بدون توجه به نوع فعالیت، اندازه و ساختار و یا میزان بلوغ سازمانی به منظور کسب موفقیت در دستیابی به آرمان و اهداف راهبردی خود نیاز به استقرار سیستم مدیریتی مناسب دارند. با توجه به مقایسه انجام شده در این مقاله مدل کارت امتیازی متوازن(BSC) به نظر می‌رسد مدل مطلوب می‌باشد. این مدل ابزاری اجرایی جهت کمک به سازمان ها برای اطمینان از تحقق استقرار سیستم مدیریتی مناسب به وسیله سنجش میزان قرار گرفتن در مسیر برتری پایدار است،که به صورت جامع و فراگیر کلیه روابط و فرایند ها را مورد توجه قرار داده و به سازمان ها کمک می‌کند تا فاصله ها را شناسایی و سپس راه حل ها را با انگیزه بیشتر تعیین کنند.

۲-۵ منطق فازی

منطق فازی یک تعمیم ∞- ارزشی است، این تعمیم صرفاً مشتمل بر بحث‌های محض ومجرد نیست، بلکه این منطق به دلیل توانایی در صورتبندی وجوه تقریبی استدلال، موارد استفاده و کاربرد های بسیار یافته است. ویژگی های اصلی منطق فازی که آن را از منطق کلاسیک (منطق های دو ارزشی و چند ارزشی ) جدا می‌سازد به شرح زیر است:

۱) در منطق دو ارزشی، یک گزاره یا درست است و یا نادرست. در منطق های چند ارزشی هر گزاره می‌تواند درست یا نادرست باشد و یا یک مقدار درستی میانه داشته باشد، که این مقدار درستی می‌تواند عضوی از یک مجموعه متناهی یا نامتناهی مقادیر درستی T (معمولاً [۱و۰] = T) باشد، اما در منطق فازی ، مقادیر درستی ، زیر مجموعه های فازی از [۱و۰] هستند.

۲) در منطق کلاسیک ، محتمل ها باید کاملاً معین باشند، یعنی زیر مجموعه هایی مشخص (غیر فازی) از مجموعه مرجع باشند، در حالی که در منطق فازی، محتمل ها می‌توانند فازی باشند.

۳) در منطق کلاسیک، تنها قیدی که معنای یک گزاره را تغییر می‌دهد قید منفی (نه، چنین نیست که) است، اما در منطق فازی می توان از قیدهای فازی برای تعدیل و تشدید و…. به طور کلی تغییر معنای گزاره ها استفاده کرد، مانند قیدهای خیلی، کم و بیش ، کمی ،…

۴) در منطق کلاسیک ،تنها دو سور عمومی و وجودی داریم، که به ترتیب بیانگر همه و بعضی (حداقل یکی) است، در مقابل در منطق فازی می‌توانیم از سورهای فازی ، مانند: اکثر، خیلی، بندرت ،…. استفاده کنیم.

۵) منطق کلاسیک یک وجه توصیفی دارد که همان درستی گزاره ها است و هر گزاره یا استنتاج از جنبه درستی سنجیده می شود، در حالی که منطق فازی ، سه وجه توصیفی به شرح زیر دارد (طاهری، ۱۳۷۸).

الف) توصیف درستی. مانند آنکه بگوییم:

گزاره P : «احمد جوان است» ، تقریباً درست است.

ب) توصیف احتمالی. مانند آنکه بگوییم:

گزاره P : «احمد جوان است» ، تقریباً محتمل است.

ج) توصیف امکانی. مانند آنکه بگوییم:

گزاره P : «احمد جوان است» ، خیلی ممکن است.

نظریه فازی با نظریه احتمال نیز دارای تفاوت‌های اساسی است. نظریه احتمالات نظریه ریاضی شانس یا حالت اتفاقی است. ایده احتمال این است که هر واقعه، عددی مرتبط با وقایع برابر یک می‌گردد، اما منطق فازی استدلال با مجموعه های فازی می‌باشد. به عنوان مثال مرزبندی فصل های سال مرزبندی حقیقی نیست ، و نمی توان زمان مشخصی را برای شروع یک فصل در نظر گرفت. استدلال بر مبنای نظریه امکان بنا شده است ( امینی و خیاطی ، ۱۳۸۵ ).

۲-۵-۱ نظریه امکان^[۲۶]

پیشرفت های بسیار در نظریه احتمال منجر ‌به این باور عمومی گشته است که عدم اطمینان موجود در پیشامدها و سیستم ها و فرایند ها صرفاً ماهیتی ناشی از تصادف دارند و در نتیجه می توان با روش های احتمالی آن ها را مورد بررسی قرار داد، به علاوه از دیر باز تنها رهیافت ریاضی تکامل یافته برای اقدام در شرایط عدم اطمینان نظریه احتمال بوده است.گرچه این نظریه در بسیاری موارد مفید و موفق بوده است اما در مواقعی، تنها در یک نوع خاص از عدم اطمینان کارایی دارد.

وجود اطلاعات ناقص، منجر به انواع گوناگون عدم اطمینان می شود که فقط یکی از آن انواع در قالب نظریه احتمال بیان شدنی است و آن، عدم اطمینانی که ناشی از وجود جنبه‌های تصادفی است، می‌باشد.

برای کاربرد در شرایط عدم اطمینان و قطعیت ، نظریه امکان بسیار مناسب است. این نظریه در الگوبندی و توصیف بسیاری از فرایند ها و سیستم های متضمن عدم اطمینان کارایی دارد، چرا که بسیاری از انواع عدم اطمینان ها که در زمینه‌های مختلفی با آن ها سر وکار داریم، اصطلاحاً جنبه امکانی دارند. در نظریه امکان، عدم اطمینان یک پیشامد (اطلاع ما از هر پیشامد) توسط دو عدد مشخص می شود. یکی درجه امکان خود پیشامد و دیگری درجه امکان پیشامد متناقض با آن پیشامد. درجه لزوم خود پیشامد ، متمم امکان پیشامد متناقض است.

تعاریف زیر ‌در مورد مفاهیم اندازه امکان و اندازه لزوم بیان می‌شوند:

تعریف۱: اگر X یک مجموعه مرجع، Φ یک مجموعه تهی وP نگاشتی با برد [۱و۰ ] باشد، P را یک اندازه امکان بر X گویند هرگاه :

الف)

۰ = (Φ)P , 1 = (X)P (2-1)

ب) به ازای هر دو زیر مجموعه مانند A , B از دامنه تعریف :

(۲-۲)

ج) به ازای هرزیر مجموعه مانند B و A از دامنه تعریف:

(۲-۳)

این تعریف x ، مجموعه مرجع و هر زیر مجموعه A از آن ، یک پیشامد خواهد بود و (A)P درجه (امکان) رخ دادن پیشامد A تفسیر می شود. در نظریه امکان از اندازه دیگری نیز به نام «اندازه لزوم» استفاده می شود.

اندازه لزوم پیشامدA به صورت تفاضل عدد یک و اندازه امکان پیشامد متمم (یا متناقص)A تعریف می‌کنند و با نمادN نشان می‌دهند. به عبارتی:

(۲-۴) (Á)P- 1= (A)N

که A وÁ را متمم هم و یا متناقض هم گویند.